1 مرا جان و دل نزد آن سرکش است که جان بوسه بر خنجرش میدهد
2 ز سرگشتگی دان تو این دردسر که گردون بد اخترش میدهد
3 چو درد سر خلق او میکشد فلک نیز درد سرش میدهد
1 ای ظفر موکب تو را بر پی دو جهان پیش همتت لا شی
2 در صف بندگان تو مریخ روز رزم از شمار بسمل و فی
1 چون برفَراخت خسرو سیارگان علم در خاک پست کرد سراپرده ظُلَم
2 صبح دوم گرفت جهان گو چرا گرفت؟ اندر هوای شاه نزَد جز به صدق دم