گردن افراشته‌ام بر فلک از سعدی شیرازی غزل 339

1 گردن افراشته‌ام بر فلک از طالع خویش کاین منم با تو گرفته ره صحرا در پیش

2 عمرها بوده‌ام اندر طلبت چاره کنان سال‌ها گشته‌ام از دست تو دستان اندیش

3 پایم امروز فرورفت به گنجینه کام کامم امروز برآمد به مراد دل خویش

4 چون میسر شدی ای در ز دریا برتر چون به دست آمدی ای لقمه از حوصله بیش

5 افسر خاقان وان گاه سر خاک آلود خیمه سلطان وان گاه فضای درویش

6 سعدی ار نوش وصال تو بیابد چه عجب سال‌ها خورده ز زنبور سخن‌های تو نیش