1 نگار من چو بلعل شکر نثار آید غذای طوطی طبعم سخن گذار آید

2 دیار دل که خرابست بی شهنشه خویش بشهریار رسد چون بشهریار آید

3 شهان پیاده شوند و نهند رخ بر خاک بدان بساط که آن نازنین سوار آید

4 در آنزمان که ز اخلاق او سخن گوید فرشته کیست که باری در این شمار آید

5 اگر فدای تو ای دلربا نگردد جان دگر چه فایده زین جان بیقرار آید

6 هزار فخر کنم هر زمان به بندگیت مرا ز شاهی عالم اگر چه عار آید

7 دل مرا که بجای سپند میسوزی نگاهدار که روزی ترا بکار آید

8 حسین خاک رهت گشته است میترسد که بر دل تو از آن رهگذر غبار آید