نگار من تو چون در قصد آزار از غبار همدانی غزل 90

1 نگار من تو چون در قصد آزار دل زاری ز دست خود بیازارش ز اغیارش چو آزاری

2 نباشد در جهان یکسر غمی گویا ازین بدتر بیازاری شناسا را بُتا از دست اغیاری

3 به هر کس وانمایم دل که دل را واخرد از غم بیفزاید به بار دل غم چندی چو سرباری

4 نگردی تا چو من شیدا به روی لعبت زیبا کجا آگه شوی جانا ز آسیب گرفتاری

5 بامیدی که برداری شبی پای عیادت را نمیخواهم که بردارم سر از بالین بیماری

6 به محراب ار گَهِ طاعت ببینم طاق ابرویت ز قبله رو بگردانم ثنای تو کنم جاری

7 مرا در روز و شب باشد دو چشم خونفشان بر در بامید وصال تو عزیز دل چه بیم آری

8 دلا از باغ غم بردن چو نبود چاره در عالم صلاحت پس دراین باشد که بار عشق برداری

9 غبارا رونق از شهد و شکر بردی ز گفتارت ز چشم بد نیابی بد که طبعی نیشکر داری