مولای من بیا که هواخواه از فیض کاشانی غزل 1137

1 مولای من بیا که هواخواه خدمتم مشتاق بندگی و دعاگوی دولتم‏

2 زانجا که فیض عام سعادت فروغ تست بیرون شدن نمای ز ظُلمات حیرتم

3 هرچند غرق بحر گناهم ز صد جهت گر تو شفاعتم بکنی ز اهل رحمتم

4 عرفان خاندان نه به کسب است و اختیار این موهبت رسید ز میراث فطرتم

5 من کز وطن سفر نگزیدم به عمر خویش در شوق دیدن تو هواخواه غربتم

6 دریا و کوه در ره و من خسته ضعیف ای حضرت امام مدد ده به همتم

7 دورم به صورت از در دولتسرای تو لیکن به جان و دل ز مقیمان حضرتم

8 فیضا تو را هوای نثار دلست و جان در این خیالم ار بدهد عمر مهلتم‏