لب فرو بستم زیان دارد زبان‌دانی مرا از کلیم غزل 7

1 لب فرو بستم زیان دارد زبان‌دانی مرا چشم پوشیدم نمی‌زیبد عریانی مرا

2 شانه و زلف تو بادی می‌دهد از جان من بی‌تو زینسان در میان دارد پریشانی مرا

3 نکته‌سنجی چیست عیب کس نفهمیدن بود می‌کند فهمیدگی تعلیم نادانی مرا

4 یک دو گامی از سر کویش سفر خواهم گزید بازپس گر ناورد اشک پشیمانی مرا

5 بندگی را در ره خدمت ز بس شایسته‌ام می‌شود داغ غلامی خط پیشانی مرا

6 گرچه خوارم عزتم این بس که در بیع نیاز می‌دهی خود را به من تا اینکه بستانی مرا

7 گر چنین از بار غم خواهم فرو رفتن به خود شمع‌سان آخر کند دامن گریبانی مرا

8 از خرابی کس نمی‌گردد به گرد خانه‌ام پاسبانی نیست مشفق‌تر ز ویرانی مرا

9 روشناس ابر رحمت گشته‌ام از فیض او عاقبت آمد به کار آلوده‌دامانی مرا

10 گرم کردم جای خود در گوشه گلخن کلیم کی دگر از جا برد تخت سلیمانی مرا