جانم از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 1230

1 جانم به چه آرامد ای یار به آمیزش صحت به چه دریابد بیمار به آمیزش

2 هر چند به بر گیری او را نبود سیری دانی به چه بنشیند این بار به آمیزش

3 آن تشنه ده روزه کی به شود از کوزه الا که کند آبش خوش خوار به آمیزش

4 در وصل تو می‌جوید وز شرم نمی‌گوید کامسال طرب خواهد چون پار به آمیزش

5 کاری که کند بنده تقدیر زند خنده کای خفته بجو آخر این کار به آمیزش

6 زیرا که به آمیزش یک خشت شود قصری زیرا که شود جامه یک تار به آمیزش

7 اندر چمن عشقت شمس الحق تبریزی صد گلشن و گل گردد یک خار به آمیزش