دلم رمیده شد و غافلم من از حافظ شیرازی غزل 290

1 دلم رمیده شد و غافلم من درویش که آن شکاری سرگشته را چه آمد پیش

2 چو بید بر سر ایمان خویش می‌لرزم که دل به دست کمان ابروییست کافرکیش

3 خیال حوصله بحر می‌پزد هیهات چه‌هاست در سر این قطره محال اندیش

4 بنازم آن مژه شوخ عافیت کش را که موج می‌زندش آب نوش بر سر نیش

5 ز آستین طبیبان هزار خون بچکد گرم به تجربه دستی نهند بر دل ریش

6 به کوی میکده گریان و سرفکنده روم چرا که شرم همی‌آیدم ز حاصل خویش

7 نه عمر خضر بماند نه ملک اسکندر نزاع بر سر دنیی دون مکن درویش

8 بدان کمر نرسد دست هر گدا حافظ خزانه‌ای به کف آور ز گنج قارون بیش