دل من کنعانست و چاه سینۀ زندانش از نیر تبریزی غزل 97

1 از پس قتل خدیو مستطاب آمد از گردون یکی مشگین غراب

2 پر فرو برد اندران خون رطیب شد به یثرب باز نالان با نعیب

1 قاسم آن نوباوۀ باغ حسن گوهر شاداب دریای محن

2 شیر مست جام لبریز بلا تازه داماد شهید کربلا

1 چون کاروان دشت بلا ره بشام کرد صبح امید اهل حرم رو بشام کرد

2 قوم یهود از پی تأئید کیش خویش ؟؟ را به ستن دست اهتمام کرد