دلم روانشد و جان از بابافغانی شیرازی غزل 264

1 دلم روانشد و جان هم ره سفر گیرد که از مسافر ره دور من خبر گیرد

2 کف غبارم و جایی رسم بدولت عشق گرم نسیم عنایت ز خاک برگیرد

3 تو نازنینی و ما دردمند درد آشام میان ما و تو صحبت چگونه در گیرد

4 ز تاب شمع رخت آتشیست در دل من که گر نفس نکشم شعله در جگر گیرد

5 بپایبوس تو آن کس رسد که چون خورشید اگر خرام کنی مقدمت بزر گیرد

6 لبت بوعده ی شیرین و خنده ی نمکین هزار نکته ی باریک بر شکر گیرد

7 کشد گلاب فغانی روان ز شیشه ی دل گرت ز ناله ی عشاق دردسر گرد