دلم از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 2530

1 دلم همچون قلم آمد در انگشتان دلداری که امشب می‌نویسد زی نویسد باز فردا ری

2 قلم را هم تراشد او رقاع و نسخ و غیر آن قلم گوید که تسلیمم تو دانی من کیم باری

3 گهی رویش سیه دارد گهی در موی خود مالد گه او را سرنگون دارد گهی سازد بدو کاری

4 به یک رقعه جهانی را قلم بکشد کند بی‌سر به یک رقعه قرانی را رهاند از بلا آری

5 کر و فر قلم باشد به قدر حرمت کاتب اگر در دست سلطانی اگر در کف سالاری

6 سرش را می‌شکافد او برای آنچ او داند که جالینوس به داند صلاح حال بیماری

7 نیارد آن قلم گفتن به عقل خویش تحسینی نداند آن قلم کردن به طبع خویش انکاری

8 اگر او را قلم خوانم و اگر او را علم خوانم در او هوش است و بی‌هوشی زهی بی‌هوش هشیاری

9 نگنجد در خرد وصفش که او را جمع ضدین است چه بی‌ترکیب ترکیبی عجب مجبور مختاری