دل و دینم شد و دلبر به ملامت از حافظ شیرازی غزل 21

1 دل و دینم شد و دلبر به ملامت برخاست گفت با ما منشین کز تو سلامت برخاست

2 که شنیدی که در این بزم دمی خوش بنشست که نه در آخر صحبت به ندامت برخاست

3 شمع اگر زان لب خندان به زبان لافی زد پیش عشاق تو شب‌ها به غرامت برخاست

4 در چمن باد بهاری ز کنار گل و سرو به هواداری آن عارض و قامت برخاست

5 مست بگذشتی و از خلوتیان ملکوت به تماشای تو آشوب قیامت برخاست

6 پیش رفتار تو پا برنگرفت از خجلت سرو سرکش که به ناز از قد و قامت برخاست

7 حافظ این خرقه بینداز مگر جان ببری کاتش از خرقه سالوس و کرامت برخاست