دوست گر منت گذارد سوی از اسیر شهرستانی غزل 317

1 صبح است مست باده دوشینه هوا چاک است از تبسم گل سینه هوا

2 پر می زند چو باز شکاری قدح ز موج بال تذرو دیده در آیینه هوا

1 چو شمع سوختگی تر کند دماغ مرا نگاه گرم دهد روشنی چراغ مرا

2 بهار تشنه خونم شود اگر داند که آب تیغ تو سرسبز کرده باغ مرا

1 من و بزمی که به مژگان نرسد خواب آنجا شود آرام می و ساغر سیماب آنجا

2 عندلیب چمنی گشته دلم کز نم اشک شعله داغ بود لاله سیراب آنجا