دوست گر منت گذارد سوی از اسیر شهرستانی غزل 317

1 غمش باشد شراب بیغش ما تراود آب حیوان زآتش ما

2 شکست بال شد در دام صیاد نخستین تیر روی ترکش ما

1 اندیشه کند قبله شکیبایی ما را آیینه کند آینه رسوایی ما را

2 تا عشق رمیدن کند از یاد نگاهی وحشت زخدا خواسته تنهایی ما را

1 ز بسکه گردش چشم تو دیده مست مرا ز دل ربوده به غیر از تو هر چه هست مرا

2 ز خاکساری خود در طلسم آرامم نمی رسد چو غبار آفت شکست مرا