مه من سر برآر از برج محمل از غبار همدانی غزل 51

1 مه من سر برآر از برج محمل که شب تار است و گم شد راه منزل

2 مران ای ساربان اشتر که اینجا خر و بار و من افتادست در گِل

3 چنان در بحر حیرت گشته ام غرق که نآرد کشتی نوحم به ساحل

4 بگیرم خون بهای خویشتن را بدستم گر فتد دامان قاتل

5 بسی تخم وفا در سینه کِشتم ولی یک جو نشد زین کِشته حاصل

6 مگر دیوانه خواهم شد که در خواب بگردن بینم آن مشکل سلاسل

7 نمیدانم چه تأثیر است در عشق که بیمارش به صحّت نیست مایل

8 بسی پروانه سوزانید و رخسار به کس ننمود آن شمع محافل

9 ره مقصود نمایان نیست لیکن بگوش آید همی بانگ جلاجل

10 ز سعی ناخدا آخر چه خیزد به دریایی که هیچش نیست ساحل

11 نشان پای لیلی نیست در دشت من و مجنون سپردیم این مراحل

12 دلم بی زلف او ننشیند آرام جنون ساکن نگردد بی سلاسل

13 غبارا روی جانان می توان دید اگر خود را نبینی در مقابل