1 خیال من به تماشای آسمان بود است بدوش ماه به آغوش کهکشان بود است

2 گمان مبر که همین خاکدان نشیمن ماست که هر ستاره جهان است یا جهان بود است

3 به چشم مور فرومایه آشکار آید هزار نکته که از چشم ما نهان بود است

4 زمین به پشت خود الوند و بیستون دارد غبار ماست که بر دوش او گران بود است

5 ز داغ لالهٔ خونین پیاله می بینم که این گسسته نفس صاحب فغان بود است