افسردگانیم از باده کوشط از حکیم سبزواری غزل 112

1 افسردگانیم از باده کوشط تا دروی افتیم غلتیم چون بط

2 غم لشگر انگیزد وران بلاخیز کو جام و ساقی کو عود و بربط

3 آفاق دیدم انفس رسیدم من ذایدانیه ما شفته قط

4 صدچون سروشش حلقه بگوشش ناخوانده او لوح ننوشته او خط

5 جانان و جانم جان و روانم نی بلکه اعلق نی بلکه اربط

6 جنات و انهار باوصل دلدار آن غبن افحش وین ربح اغبط

7 اسرار جز نام فی وان دلارام آغاز و انجام هم بلکه اوسط