روزم به غم جهان فرسوده گذشت از ابوسعید رباعی 162

1 آن یار که عهد دوستداری بشکست میرفت و منش گرفته دامن در دست

2 می‌گفت دگر باره به خواب‌م بینی پنداشت که بعد ازو مرا خوابی هست

1 بر شکل بتان رهزن عشاق حقست لا بل که عیان در همه آفاق حقست

2 چیزیکه بود ز روی تقلید جهان والله که همان بوجه اطلاق حقست

1 ای ذات و صفات تو مبرا ز عیوب یک نام ز اسماء تو علام غیوب

2 رحم آر که عمر و طاقتم رفت بباد نه نوح بود نام مرا نه ایوب

1 ای دلبر ما مباش بی دل بر ما یک دلبر ما به که دو صد دل بر ما

2 نه دل بر ما نه دلبر اندر بر ما یا دل بر ما فرست یا دلبر ما