خطر از سنایی غزنوی حدیقة الحقیقه و شریعة الطریقه 4

1 خطر من گهر پریشان کرد تا که برخاست بانگ بردابرد

2 در زمانه سخنسرای شدم تن گفتار را بهای شدم

3 لیک مدح کسی نگفتم من گوهر مدحت تو سفتم من

4 خدمت چون تو شاه شاه نژاد جز فرومایه‌ای نداد به باد

5 حق عطا داد حکمت و هنرم کی عطا در خطا به کار برم

6 حق چو آمد نمود باطل پشت روی دستت به از سرِ انگشت

7 دیده‌ها شب فراز باید کرد روز شد چشم باز باید کرد

8 گوهر اندر صدف نهفته بماند مدتی غنچه ناشکفته بماند

9 تا بدین عهد نامه اندر ذکر زانکه در پرده بود معنی بکر

10 معنی بکر از آن سوی تو شتافت که همی مرد جست و مرد نیافت

11 همچو پیلست کار بخرد را پیل یا شاه راست یا خود را

12 همه بازان این جهان پیرند یا مگس‌خوار یا ملخ‌گیرند

13 همه پیران این زمانهٔ بد همچو طفلند خرد و ساده خرد

14 نیست اندر جهان نفْس و نفَس باز سیمرغ گیر چون من کس

15 بنده چون ابتدای مدحت شاه کرد فکرت به سلخ و غرّهٔ ماه

16 گفت عقل ای دلت ز مهرش پُر از تو دریای مدح وز من دُر

17 دُرفشان کن ز لفظ و معنی زود زانکه خاموشیت ندارد سود

18 عندلیبی نواسرای از سرو سر چه در خس کشیده‌ای چو تذرو

19 زانکه دریا نه لاف‌زن باشد یا دُرش بهر خویشتن باشد

20 صدف جان و دل شکافته‌ام تا چنین دُر ازو بیافته‌ام

21 اندرین دولت از پی یادی کردم اکنون سنایی آبادی

22 شهری از دار عدن خرّم‌تر قصری از مصر عصر معظم‌تر

23 الف او خلف عزّت و نصر است ضعف آن جفت باب این قصر است

24 بنگر ایوان این کتاب به جان زانکه از راه دیده این نتوان

25 در عدد گرچه پر ملک فلکیست با حروف شهادتین یکیست

26 نکته چون زلف حور در تفسیر رمز چون قصر عدن بی‌تقصیر

27 طاقهاش از طراوت و تبجیل همچو کوی سرائلی در نیل

28 خانهاش از ریا و طمع و فضول پاک و عالی چو خاندان رسول

29 بوم او ساخته ز بام فلک واندرو فرش پرّ و بال ملک

30 ظاهرش همچو حور مشکین موی باطنش چون بهار خندان روی

31 خشتی از زرّ و خشتی از گوهر جویی از مشک و جویی از عنبر

32 هر نهالی جهانی از معنی هر گیاهی مثالی از طوبی

33 کرده از بهر روی دل‌جویش آب جانها روان به هر جویش

34 نقش او بر گیاه کبش فدی صدق‌اللّٰه در دو گوش ندی

35 اندرو صد هزار پرده ز نور وز پس پرده صدهزاران حور

36 ظرف حرفش چو زلف مه‌رویان نقطهٔ خال رخ زره‌مویان

37 واندرو قصری از حقیقت و صدق نام آن قصر کرده مقعد صدق

38 شهری آباد پر ز نعمت و ناز دَرِ دروازه بر غریبان باز

39 اندرو بهر یمن و عزّت و بخت صفت شاه برنشسته به تخت

40 گرچه نظم سخن به غزنین بود دست او پای‌بند پروین بود

41 هست بایسته از پی دهری این چنین قصر در چنین شهری

42 زین چنین شهر دهر خرّم باد ساکنش وصف شاه عالم باد

43 گر بجویند سال دیگر از این زین سخن نسخه باشد اندر چین

44 شاه طمغاج سازدش تعویذ قیصر روم را شدست لذیذ

45 زین سخنهای خوش چو آب زلال گشت طالب به هند در چیپال

46 عقلا را شده است این مونس فضلا را بنفشه و نرگس

47 جاهلان را بسان افسانه‌ست زانکه جاهل ز علم بیگانه‌ست

48 باغ دانش چه جای جهّالست علم و دانش غذای ابدالست

49 بود باید نهان ز خلق جهان کرد باید سخن ز خلق نهان

50 خاطرم گفت مر مرا در سرّ کای به فضل تو روزگار مقرّ

51 کانی از محض عقل کندی باز شوری اندر جهان فکندی باز

52 زود پیش آر خوب و تازه سخن که خَلق شد کتابهای کهن

53 زین سپس تا همی سخن رانند حکمای زمانه این خوانند

54 تا بنا کرده‌ام چنین شهری مثل این کس ندیده در دهری

55 صحن جنّت ورا شده میدان هم جنّت ز نعمت الوان

56 عسل و می درو روان گشته آب و شیرش غذای جان گشته

57 واندرو قصرهایی از یاقوت گشته ارواح را جمالش قوت

58 واندرو حوریان با زیور خاک بومش عبیر و سنگ و دُرر

59 چیست زین باغ نزد پر رشکان جز مگر جیک جیک گنجشکان

60 همچو طوبی است تازه و خوش و نو به همه جایگه رسیده چنو

61 هر بیان آفتاب برهانی هر سخن فردخانهٔ جانی

62 شسته از بهر رنگ و بویش را خرد از آب روی رویش را

63 هریکی بیت ازو جهانی علم هریکی معنی آسمانی حلم

64 مطلبش سخت چون گهر در کان مأخذش سهل چون هوا در جان

65 به معانی گران به لفظ سبک چون عروسی به زیر شعر تُنُک

66 به جهانش ببرده از تگ و پوی آفتاب از جمال و باد از بوی

67 عالم عقل طالبش گشته نیست اوهام غالبش گشته

68 برده این را ز بهر قوّت ملک به ره آورده شرق و غرب فلک

69 ای صبا از برای روح‌القدس بر گذر بر درِ حظیرهٔ قدس

70 بر تن و جان ناکسان و کسان چرب و شیرین چو روغن بلسان

71 هرکه یعقوب‌وار چشم خرد بگشاید برای خاطر خود

72 بیند این روضهٔ بهشت مرا که حکایت کند سرشت مرا

73 از معانی و لفظ نامعیوب یوسفس از درون و بیرون خوب

74 تلخ و شیرین چو می به طعم و اثر همچو دشنام یار و پند پدر

75 نکته و حرف و ظرف او به اثر آتش و آب او نه خشک و نه تر

76 تری خویش حرف پنهان داشت ورنه کاغذ چه طاقت آن داشت

77 زین نکوتر سخن نگوید کس تا به حشر این جهانیان را بس

78 این گهر را مباد تا محشر حسد و بخل و جهل قیمت‌گر

79 قیمتش گر خرد کند عالم ور معاند کند کم از دو درم

80 سوی حاسد چه این چه بانگ ستور گرگ و یوسف یکی بُوَد سوی کور

81 چون زبان حسد بود نخاس یوسفی یابی از دو گز کرباس

82 لیک زو دزد برکند دیده تا نگیرد کسیش دزدیده

83 کس نگفت این چنین سخن به جهان ور کسی گفت گو بیار و بخوان

84 زین نمط هرچه در جهان سخن است گر یکی ور هزار زانِ من است

85 همچو جان دارد این گزیده سخن که نگردد بهرزه هرزه کهن

86 هر زمان تازه‌تر بُوَد نمطش خصم خواند همه حدیث بطش

87 وانکه این مسترق کند باشد همچو آنکس که خاره بتراشد

88 دزد اینند زیرک و ابله چون دبیران ز نقش بسم‌اللّٰه

89 آنکه دزدی کند ازین گفتار پنج پایست زشت و کژ رفتار

90 ببرد رومی و بیارد کُرد ببرد اطلس و ببافد بُرد

91 چون به نام خودش نمونه کند چون خودش زشت و با شگونه کند

92 این فرومایگان سندان را وین ملامت خران رندان را

93 گرچه خوانها نهند نانشان کو ورچه صورت کنند جانشان کو

94 گرچه صورت نگاری آسانست جان نهادن نه کار ایشانست

95 صورتی کاندرو نباشد جان کی شود سوی او ملک مهمان

96 صورت بی‌روان بُوَد مردار پاک را با پلید و مرده چه کار

97 چه کند چونش گفت روح نگار که در این نقش مرده روح درآر

98 مرد نقّاش صورتی بنگاشت پرده از پیش نقش خود برداشت

99 جان در آن صورت بدیع و عجیب از سرِ صنعتی لطیف و غریب