1 نگار دل سیاهم لاله رنگیست چو غنچه بسته طبعی، چشم تنگیست

2 چو بیماریست چشم نا توانش که بر دوشش ز غمزه نیم لنگیست

3 نگارا بس کن آخر زین جفاها که هر کس را که بینی نام و ننگیست

4 مرا دایم بوصل تو شتابیست وگر چه در تو زین معنی درنگیست

5 تو بس سنگین دلی ، آری ، توانی اگر صبری کنی ، کاندر تو سنگیست

6 دو ابروی تو بر شکل کمانیست که هر غمزه درو تیر خدنگیست

7 چرا تیر و کمان بر من کنی راست؟ مگر زین بیشتر بامات جنگیست؟

8 زبانت چون روان گردد بعذرت تو گویی لنگی اندر دوش لنگیست

9 سرش سبزست و لب خندان و رخ سرخ چو گل هر کس کش از روی تو رنگیست

10 تنم گفتم که نالانست، گفتا: چه بودستش؟ بنامیزد! چو چنگیست