مسلمان شرمسار از بی کلاهی است از لاهوری ارمغان حجاز 81

1 شبی زار نالید ابر بهار که این زندگی گریهٔ پیهم است

2 درخشید برق سبک سیر و گفت خطا کرده ئی خندهٔ یکدم است

1 دل من رازدان جسم و جان است نپنداری اجل بر من گران است

2 چه غم گر یک جهان گم شد ز چشمم هنوز اندر ضمیرم صد جهان است

1 دلت می لرزد از اندیشهٔ مرگ ز بیمش زرد مانند زریری

2 به خود باز آ خودی را پخته تر گیر اگر گیری ، پس از مردن نمیری

1 مثل آئینه مشو محو جمال دگران از دل و دیده فرو شوی خیال دگران

2 آتش از ناله مرغان حرم گیر و بسوز آشیانی که نهادی به نهال دگران