مسلم از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 3074

1 مسلم آمد یار مرا دل افروزی چه عشق داد مرا فضل حق زهی روزی

2 اگر سرم برود گو برو مرا سر اوست رهیدم از کله و از سر و کله دوزی

3 دهان به گوش من آورد و گفت در گوشم یکی حدیث بیاموزمت بیاموزی

4 چو آهوی ختنی خون تو شود همه مشک اگر دمی بچری تو ز ما به خوش پوزی

5 چو جان جان شده‌ای ننگ جان و تن چه کشی چو کان زر شده‌ای حبه‌ای چه اندوزی

6 به سوی مجلس خوبان بکش حریفان را به خضر و چشمه حیوان بکن قلاوزی

7 شراب لعل رسیده‌ست نیست انگوری شکر نثار شد و نیست این شکر خوزی

8 هوا و حرص یکی آتشیست تو بازی بپر گزاف پر و بال را چه می‌سوزی

9 خمش که خلق ندانند بانگ را ز صدا تویی که دانی پیروزه را ز پیروزی