1 مرغ دل پران مبا جز در هوای بیخودی شمع جان تابان مبا جز در سرای بیخودی

2 آفتاب لطف حق بر عاشقان تابنده باد تا بیفتد بر همه سایه همای بیخودی

3 گر هزاران دولت و نعمت ببیند عاشقی ناید اندر چشم او الا بلای بیخودی

4 بنگر اندر من که خود را در بلا افکنده‌ام از حلاوت‌ها که دیدم در فنای بیخودی

5 جان و صد جان خود چه باشد گر کسی قربان کند در هوای بیخودی و از برای بیخودی

6 عاشقا کمتر نشین با مردم غمناک تو تا غباری درنیفتد در صفای بیخودی

7 باجفا شو با کسی کو عاشق هشیاری است تا بیابی ذوق‌ها اندر وفای بیخودی

8 بیخودی را چون بدانی سروری کاسد شود ای سری و سروری‌ها خاک پای بیخودی

9 خوش بود ظاهر شدن بر دشمنان بر تخت ملک لیک آن‌ها هیچ نبود جان به جای بیخودی

10 گر تو خواهی شمس تبریزی شود مهمان تو خانه خالی کن ز خود ای کدخدای بیخودی