1 مبارک روز شنبه گاه پیشین گه هنگامی است با انوار بیش این

2 جهان از چشمه خود روی شسته که و مه سبحه و سجاده جسته

3 مؤذن قامت خود بر کشیده جماعت صف به مسجد بر کشیده

4 ممالک گیر سلطان جهان بخت در آن ساعت برآمد بر سر تخت

5 سریر آراست ماه و آفتابش غیاث دین و دنیا شد خطابش

6 ملایک جمله گفتندش همانگه دعا: خلد الرحمن ملکه

7 خروش کوس، گیتی را خبر کرد دل بد خواه را زیر و زبر کرد

8 موافق ریخت گوهرها ز حد بیش مخالف هم ولیک از دیدهٔ خویش

9 فلک شادی بدو ران و زمان داد جهان را مژدهٔ امن و امان داد