بربند از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 2307

1 بربند دهان از نان کآمد شکر روزه دیدی هنر خوردن بنگر هنر روزه

2 آن شاه دو صد کشور تاجیت نهد بر سر بربند میان زوتر کآمد کمر روزه

3 زین عالم چون سجین برپر سوی علیین بستان نظر حق بین زود از نظر روزه

4 ای نقره باحرمت در کوره این مدت آتش کندت خدمت اندر شرر روزه

5 روزه نم زمزم شد در عیسی مریم شد بر طارم چارم شد او در سفر روزه

6 کو پر زدن مرغان کو پر ملک ای جان این هست پر چینه و آن هست پر روزه

7 گر روزه ضرر دارد صد گونه هنر دارد سودای دگر دارد سودای سر روزه

8 این روزه در این چادر پنهان شده چون دلبر از چادر او بگذر واجو خبر روزه

9 باریک کند گردن ایمن کند از مردن تخمه اثر خوردن مستی اثر روزه

10 سی روز در این دریا پا سر کنی و سر پا تا دررسی ای مولا اندر گهر روزه

11 شیطان همه تدبیرش و آن حیله و تزویرش بشکست همه تیرش پیش سپر روزه

12 روزه کر و فر خود خوشتر ز تو برگوید دربند در گفتن بگشای در روزه

13 شمس الحق تبریزی هم صبری و پرهیزی هم عید شکرریزی هم کر و فر روزه