افزون ز صد قیامت از بابافغانی شیرازی غزل 337

1 افزون ز صد قیامت در دل زیار آتش دوزخ یکی و سوزد ما را هزار آتش

2 در جان ز عشق سوزی در دل ز طعن داغی یاران حذر که بارد زین روزگار آتش

3 دلسوزی عزیزان بر گریه ام چه حاصل آبم گذشت از سر ناید بکار آتش

4 دزدیده چند سوزم در گوشه های زندان آن به که برفروزم در پای دار آتش

5 آتش شود گلستان روز وصال ما را از بخت واژگون شد گل در کنار آتش

6 نه مرده ام نه زنده زین لطف و قهر تا کی وقت شراب آبی، گاه خمار آتش

7 شد آفت فغانی چشمت ز همنشینان در گلستان نگیرد الا بخار آتش