ره بر امید بیشترک می‌توان از اسیر شهرستانی غزل 389

1 گل گل شکفتی از می و افروختی مرا افروختی ز باده چها سوختی مرا

2 نه مست و نه خمار نه هجران و نه وصال حیرت گدازدم که چرا سوختی مرا

1 ای نام تو قبله زبان‌ها چشم دل‌ها چراغ جان‌ها

2 آیینه راز توست عالم پیداست ز نام‌ها نشان‌ها

1 زخمی افسانه ناصح نگردد گوش ما صاف رحمت می چکد از درد نوشانوش ما

2 بی سرو پا قطره ایم اما خروشی می کنیم اینقدر هم بس که بر دریا گشود آغوش ما