میر از جلال الدین محمد مولوی مثنوی معنوی 150

1 میر گفت او کیست کو سنگی زند بر سبوی ما سبو را بشکند

2 چون گذر سازد ز کویم شیر نر ترس ترسان بگذرد با صد حذر

3 بندهٔ ما را چرا آزرد دل کرد ما را پیش مهمانان خجل

4 شربتی که به ز خون اوست ریخت این زمان هم‌چون زنان از ما گریخت

5 لیک جان از دست من او کی برد گیر هم‌چون مرغ بالا بر پرد

6 تیر قهر خویش بر پرش زنم پر و بال مردریگش بر کنم

7 گر رود در سنگ سخت از کوششم از دل سنگش کنون بیرون کشم

8 من برانم بر تن او ضربتی که بود قوادکان را عبرتی

9 با همه سالوس با ما نیز هم داد او و صد چو او این دم دهم

10 خشم خون‌خوارش شده بد سرکشی از دهانش می بر آمد آتشی