حاشا که مداوای من از پند از فیض کاشانی غزل 233

1 حاشا که مداوای من از پند توان کرد دیوانه به افسانه خردمند توان کرد

2 شور از سر مجنون به نصیحت نشود کم ای لیلیش افزون بشکر خند توان کرد

3 پنهان نتوان داشت جنون در دل عاشق در سوخته آتش بچه سان بند توان کرد

4 واعظ سخن بیهده تا چند توان گفت یا گوش به افسانه تو چند توان کرد

5 خود چشم ندارد که دهد توبه از آنروی با چشم چسان گوش باین پند توان کرد

6 با موج محیط غمش آرام توان داشت شوریده بصحرای جنون بند توان کرد

7 ای هم نفسان حال دل زار مپرسید نوعی نشکسته است که پیوند توان کرد

8 از شهد سخن‌های شکر بار تو ای فیض عالم همه پرشکر و پرقند توان کرد