مشنو از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 2373

1 مشنو حیلت خواجه هله ای دزد شبانه بشلولم بشلولم مجه از روزن خانه

2 بمشو غره پرستش بمده ریش به دستش وگرت شاه کند او که تویی یار یگانه

3 سوی صحرای عدم رو به سوی باغ ارم رو می بی‌درد نیابی تو در این دور زمانه

4 به شه بنده نوازی تو بپر باز چو بازی به خدا لقمه بازان نخورد هیچ سمانه

5 بخورم گر نخورم من بنهد در دهن من بروم گر نروم من کندم گوش کشانه

6 همه میرند ولیکن همه میرند به پیشت همه تیر ای مه مه رو نپرد سوی نشانه

7 ز چه افروخت خیالش رخ خورشیدصفت را ز کی آموخت خدایا عجب این فعل و بهانه

8 چو تو را حسن فزون شد خردم صید جنون شد چو مرا درد فزون شد بده آن درد مغانه

9 چو تو جمعیت جمعی تو در این جمع چو شمعی چو در این حلقه نگینی مجه ای جان زمانه

10 تو اگر نوش حدیثی ز حدیثان خوش او تو مگو تا که بگوید لب آن قندفسانه