1 اهل معنی ‌گر به گفت‌وگو نفس فرسوده‌اند هم به ‌قدر جنبش‌ لب دست‌بر هم سوده‌اند

2 آبرو می‌خواهی از اظهار حاجت شرم دار این ترنم را ز قانون حیا نسروده‌اند

3 بگذر از دعوی‌که در خلوتگه عشق غیور محرمان خانه‌، بیرون در نگشوده‌اند

4 نقش ما آزادگان بی‌شبههٔ تحقیق نیست خامهٔ تصویر ما کمتر به رنگ آلوده‌اند

5 قدردانیهای راحت نیست در بنیاد خلق چون نفس یکسر هلاک‌ کوشش بیهوده‌اند

6 بیخبر مگذر ز ماکاین سبزه‌های پی‌سپر یکقلم در سایهٔ مژگان ناز آسوده‌اند

7 هیچکس از نور عالمتاب دل آگاه نیست خانهٔ خورشید ما را پر به‌گل اندوده اند

8 راه دیگر وانشد برکوشش پرواز ما بی‌پر و بالان همین چاک قفس پیموده‌اند

9 مشت خاکیم از فضولی شرم باید داشتن جز ادب‌ کاری‌ که باب ماست‌ کم‌ فرموده اند

10 زیر سنگ است از من و ما دامن آزادی‌ام آه ازبن رنگی‌ که بر بوی گلم افزوده‌اند

11 بیدل این‌عیش و غم و عجزو غرور و مهر وکین در ازل زینسان ‌که موجودند با هم بوده‌اند