می از میخانهٔ از اقبال لاهوری ارمغان حجاز 114

1 سوز سخن ز نالهٔ مستانهٔ دل است این شمع را فروغ ز پروانهٔ دل است

2 مشت گلیم و ذوق فغانی نداشتیم غوغای ما ز گردش پیمانهٔ دل است

1 در بهاران جوش بلبل دیده ئی رستخیز غنچه و گل دیده ئی

2 چون عروسان غنچه ها آراسته از زمین یک شهر انجم خاسته

1 به یزدان روز محشر برهمن گفت فروغ زندگی تاب شرر بود

2 ولیکن گر نرنجی با تو گویم صنم از آدمی پاینده تر بود

1 مثل آئینه مشو محو جمال دگران از دل و دیده فرو شوی خیال دگران

2 آتش از ناله مرغان حرم گیر و بسوز آشیانی که نهادی به نهال دگران