مستان از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 635

1 مستان می ما را هم ساقی ما باید با آن همه شیرینی گر ترش کند شاید

2 با آن همه حسن آن مه گر ناز کند گه گه والله که کلاه از شه بستاند و برباید

3 پر ده قدحی میرم آخر نه چو کمپیرم تا شینم و می‌میرم کاین چرخ چه می‌زاید

4 فرمای تو ساقی را آن شادی باقی را تا باد نپیماید تا باده بپیماید

5 صد سر ببرد در دم از محرم و نامحرم نی غم خورد از ماتم نی دست بیالاید

6 چون شمع بسوزاند پروانه مسکین را چون جعد براندازد چون چهره بیاراید

7 پروانه چو بی‌جان شد جانیش دهد نسیه وان جان چو آتش را زان رطل بفرماید

8 رطلی ز می باقی کز غایت راواقی هر نقش که اندیشی در دل به تو بنماید

9 ای عشق خداوندی شمس الحق تبریزی چندانک بیفزایی این باده بیفزاید