مرحبا، ای گل نورسته، از اوحدی مراغه‌ای غزل 841

1 مرحبا، ای گل نورسته، که چون سرو روانی چشم بد دور ز رویت، که شگرفی و جوانی

2 فکر کردم که بگویم: بچه مانی تو؟ ولیکن متحیر نه چنانم که بدانم: بچه مانی؟

3 دفتری باشد اگر ، شرح دهم وصف فراقت قصهٔ شوق رها کردم و خاطر نگرانی

4 گر بر آنی که: غمت خون من خسته بریزد بنده فرمانم و خشنود به هر حکم که دانی

5 این نه حالیست که واقف شوی ار با تو بگویم صورت حال نگه دار که معنیش ندانی

6 درد خود را به طبیبان بنمودم، همه گفتند: روی معشوقه همی بوس، که عشقست و جوانی

7 باغبانا، ادب آنست که چون در چمن آید سرو را برکنی از بیخ و به جایش بنشانی

8 ای که بی‌یاد تویک روز نمی‌باشم و یک شب چون ببینی، سخنم یک شب و یک روز بخوانی

9 کی به دشنام و جفا دور توان کردنم از تو؟ که به شمشیرم ازین کوچه بریدن نتوانی

10 مرغ مالوفم و با خاک درت انس گرفته نه گریزندهٔ وحشی، که به سنگم برمانی

11 اوحدی، زخم بلایی که ترا بر جگر آمد ریش ناسور شد از بس که تو خون می‌بچکانی