1 تغییری ای صنم بده اطوار خویش را مپسند بر من این همه آزار خویش را

2 هرگز نیامدی و تسلی دهم چو طفل هردم ز مقدمت دل بیمار خویش را

3 پرمایه را نظر بفرومایه عیب نیست یکره ببین ز لطف خریدار خویش را

4 مرغان ز آشیانه برون افتاده‌ایم گم کرده‌ایم ماره گلزار خویش را

5 تا پر فشانئی نکند وقت قتل هم بر بست بال مرغ گرفتار خویش را

6 مهلت نداد صرصر ایام تا که ما در آشیان نهیم خس و خار خویش را

7 هرکس که برد لذت تیر تو مرهمی نگذاشت زخم سینهٔ افکار خویش را

8 زاهد مگر خرام تو دیدی که داده است بر باد دفتر و سرو دستار خویش را

9 اسرار آن و حسن ز بس گشته نقش دل اسرار خوانده زین سبب اسرار خویش را