مجد دین سرور و سلطان قضات اسماعیل از حافظ قطعه 19

1 دردِ ما را نیست درمان الغیاث هجرِ ما را نیست پایان الغیاث

2 دین و دل بردند و قصدِ جان کنند الغیاث از جورِ خوبان، الغیاث

1 دلِ من در هوایِ روی فَرُّخ بُوَد آشفته همچون مویِ فَرُّخ

2 بجز هندویِ زلفش هیچ کس نیست که برخوردار شد از روی فَرُّخ

1 خلوت گُزیده را به تماشا چه حاجت است چون کوی دوست هست به صحرا چه حاجت است

2 جانا به حاجتی که تو را هست با خدا کآخِر دمی بپرس که ما را چه حاجت است

1 ما ز یاران چشم یاری داشتیم خود غلط بود آنچه ما پنداشتیم

2 تا درخت دوستی بر کی دهد حالیا رفتیم و تخمی کاشتیم

1 واعظان کاین جلوه در محراب و منبر می‌کنند چون به خلوت می‌روند آن کارِ دیگر می‌کنند

2 مشکلی دارم ز دانشمندِ مجلس بازپرس توبه فرمایان چرا خود توبه کمتر می‌کنند؟

1 هر دوست که دم زد ز وفا دشمن شد هر پاکروی که بود تردامن شد

2 گویند شب آبستن و این است عجب کاو مرد ندید از چه آبستن شد