1 ماهم این هفته برون رفت و به چشمم سالیست حالِ هجران تو چه دانی که چه مشکل حالیست

2 مردم دیده ز لطفِ رخِ او در رخِ او عکس خود دید، گمان برد که مِشکین خالیست

3 می‌چکد شیر هنوز از لبِ همچون شکرش گر چه در شیوه گری هر مژه‌اش قَتّالیست

4 ای که انگشت نمایی به کرم در همه شهر وه که در کارِ غریبان، عَجَبَت اِهمالیست

5 بعد از اینم نَبُوَد شائبه در جوهرِ فرد که دهانِ تو در این نکته خوش استدلالیست

6 مژده دادند که بر ما گذری خواهی کرد نیتِ خیر مگردان که مبارک فالیست

7 کوهِ اندوهِ فراقت به چه حالت بکشد؟ حافظ خسته که از ناله تنش چون نالیست