مباد با کس از جلال الدین محمد مولوی غزل 1287

1 مباد با کس دیگر ثنا و دشنامش که هر دو آب حیاتست پخته و خامش

2 خمار باده او خوشترست یا مستی که باد تا به ابد جان‌های ما جامش

3 ستم ز عدل ندانم ز مستی ستمش مرا مپرس ز عدل و ز لطف و انعامش

4 جفای او که روان گریزپای مرا حریف مرغ وفا کرد دانه و دامش

5 بسی بهانه روانم نمود تا نرود کشید جانب اقبال کام و ناکامش

6 طرب نخواهد آن کس که درد او بشناخت نشان نماند او را که بشنود نامش