1 رفت لقمان سوی داود صفا دید کو می‌کرد ز آهن حلقه‌ها

2 جمله را با همدگر در می‌فکند ز آهن پولاد آن شاه بلند

3 صنعت زراد او کم دیده بود درعجب می‌ماند وسواسش فزود

4 کین چه شاید بود وا پرسم ازو که چه می‌سازی ز حلقه تو بتو

5 باز با خود گفت صبر اولیترست صبر تا مقصود زوتر رهبرست

6 چون نپرسی زودتر کشفت شود مرغ صبر از جمله پران‌تر بود

7 ور بپرسی دیرتر حاصل شود سهل از بی صبریت مشکل شود

8 چونک لقمان تن بزد هم در زمان شد تمام از صنعت داود آن

9 پس زره سازید و در پوشید او پیش لقمان کریم صبرخو

10 گفت این نیکو لباسست ای فتی در مصاف و جنگ دفع زخم را

11 گفت لقمان صبر هم نیکو دمیست که پناه و دافع هر جا غمیست

12 صبر را با حق قرین کرد ای فلان آخر والعصر را آگه بخوان

13 صد هزاران کیمیا حق آفرید کیمیایی همچو صبر آدم ندید