لقمان را گفتند: ادب از سعدی شیرازی گلستان 21

1 شنیدم که وقتی گدازاده‌ای نظر داشت با پادشازاده‌ای

2 همی‌رفت و می‌پخت سودای خام خیالش فرو برده دندان به کام

1 ضرورتست به توبیخ با کسی گفتن که پند مصلحت آموز کاربندش نیست

2 اگر به لطف به سر می‌رود به قهر مگوی که هر چه سر نکشد حاجت کمندش نیست

1 عشقبازی نه من آخر به جهان آوردم یا گناهیست که اول من مسکین کردم

2 تو که از صورت حال دل ما بی‌خبری غم دل با تو نگویم که ندانی دردم

1 بگذشت و چه گویم که چه بر من بگذشت سیلاب محبتم ز دامن بگذشت

2 دستی به دلم فرو کن ای یار عزیز تا تیر ببینی که ز جوشن بگذشت