خوش آن زمان که رود جان بدانسرای از فیض کاشانی غزل 212

1 خوش آن زمان که رود جان بدانسرای فراخ خوش آن نفس که برآید در آن هوای فراخ

2 زغصه در قفس تنگ آسمان مردیم برون جهیم ازین تنگنا بجای فراخ

3 به بند طایر جان اندرین قفس تا چند برون رویم و به پریم در هوای فراخ

4 زجنس پرغم دنیای دون خلاص شویم رویم خرم و خوش دل بدان سرای فراخ

5 نه جای ماست سرای پر از کدورت و غم رویم تا بطرب جای با صفای فراخ

6 زچه چه یوسف کنعان برون رویم آزاد شویم پادشه مصر دلگشای فراخ

7 چه یونس از شکم ماهی جهان برهیم برون رویم و بگردیم در فضای فراخ

8 زتنگنای هیولای عالم اجسام سفر کنیم به اقلیم روح و جای فراخ

9 چه مانده ایم درین تیره خداکدان ای فیض چو جان ماست از آن جای با ضیای فراخ