1 بخت چون بنمود راهم جانب دلدار خود آمدم تا سر نهم بر خاک پای یار خود

2 عمر من در کار علم و عقل ضایع گشته بود آمدم تا عذر خواهم ساعتی از کار خود

3 سجه و خرقه مرا بی عشق او زنار بود ساعتی ای عشق راهم ده سوی گلزار خود

4 چون نمی زیبد در این گلزار خار همتم آتشی از سینه افروزم بسوزم خار خود

5 اشک من ای عشق لعل و روی من زر ساختی تا تو بینی دمبدم بر روی من آثار خود

6 از جمال حسن جان افزای خود چون آگهی کی بهر دیده نمائی جان من دیدار خود

7 تا تو بینی حسن خویش و عشقبازی ها کنی از دو عالم کرده ای آئینه رخسار خود

8 گر سخن مستانه می‌گوید حسین از وی مرنج چون تو مستش می‌کنی از نرگس خمار خود