عاشقان درد کش را دردی از اوحدی مراغه‌ای غزل 717

1 عاشقان درد کش را دردی می‌خانه ده از قدح کاری نیاید، بعد ازین پیمانه ده

2 جان ما بر باد خواهد رفت، ساقی، یکزمان باده‌ای گر می‌دهی، بر یاد آن جانانه ده

3 هر حریفی را به قدر حال او تیمار کن طوطیان را شکر آر و ماکیان را دانه ده

4 چون شود خوابت گران دست سبک روحی بگیر و آن دگرها را سبک‌تر سر به سوی خانه ده

5 آن سر زلف چو زنجیر، ار چه کاری مشکلست یک زمان در دست این آشفتهٔ دیوانه ده

6 ای که منکر میشوی سوز دل ریش مرا پرتو آن شمع بین و ترک این پروانه ده

7 کنج این ویرانه بی‌گنجی نباشد اوحدی مست گشتی، خیز و آوازی درین ویرانه ده