عاشقان از لب خوبان می مستانه از فیض کاشانی غزل 339

1 عاشقان از لب خوبان می مستانه زدند بنظر زلف دلاویز بتان شانه زدند

2 هر که مجنون تو شد از همه قیدی وارست عاقلان راه نبردند به افسانه زدند

3 عاشقان چاره دل دادن جان چون دیدند جان نهاده بکف دل در جانانه زدند

4 در ازل باده کشان عهد بمستی بستند پاس پیمان ازل داشته پیمانه زدند

5 راه ارباب خرد چون نتوانست زدن بمی و مغبچه راه من دیوانه زدند

6 گفت حافظ چو کشید از سر اندیشه نقاب غزلی را که ملایک در میخانه زدند

7 ما بصد خرمن پندار ز ره چون نرویم چون ره آدم بیدار بیکدانه زدند

8 فیض خوش باش که ما را نتوان از ره برد رهبران دل ما ساغر شکرانه زدند