ای از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 1444

1 ای عشق که کردستی تو زیر و زبر خوابم تا غرقه شده‌ست از تو در خون جگر خوابم

2 از کان شکر جستن اندر شب آبستن بگداخت در اندیشه مانند شکر خوابم

3 بی‌لطف وصال او گشتم چو هلال او تا شب نبرد هرگز در دور قمر خوابم

4 چون شب بشود تاری با این همه بیداری با عشق ببر خوابم

5 چون خواب مرا بیند بگریزد و بنشیند از من برود آید در شخص دگر خوابم

6 یاران که چه یاریدم تنها مگذاریدم چون عشق ملک برده‌ست از چشم بشر خوابم

7 بنشین اگری عاشق تا صبحدم صادق با من که نمی‌آید تا صبح و سحر خوابم