ای عشق بلای جان شدستی از طغرل احراری غزل 287

1 ای نگاه شفقت‌آمیزت مرا از جان لذیذ هرچه باشد در جهان خوشتر مرا از آن لذیذ

2 هست در کامم گوارا تلخی زهر غمت گرچه باشد در مذاق هر گدایی نان لذیذ

1 چین ابرو خون چکاند مد احسان تو را آب حیوان جان فشاند لعل مرجان تو را

2 خضر بر کوثر نشاند خط ریحان تو را شرم حسن آیینه داند روی تابان تو را

1 آفرین شست خدنگ چشم زهگیر تو را کز دو صد دل بگذراند ناوک تیر تو را!

2 بند سودای غم یوسف زلیخا کی شدی گر بدیدی پیچ و تاب زلف زنجیر تو را؟!

1 می‌برد لعل لب او نشئه از موج شراب می‌کشد دامان زلفش از گریبان گلاب

2 لمعه برق رخش هر دم به عشاق آن کند در بیابان تشنه را تشویش نیرنگ سراب

1 ساقی قدح لبریز کن زان می که طغیان پرورد مستی فزاید، غم برد، شادی دهد، جان پرورد!

2 میخانه را در باز کن ساغر کشی آغاز کن دل را به می دمساز کن صد گونه الحان پرورد!