عشق زد خیمه بیائید که از صفای اصفهانی غزل 111

1 عشق زد خیمه بیائید که بی خانه شویم شمع افروخته شد هم پر پروانه شویم

2 حلقه طره او در شکنست و خم و تاب باید اندر سر این سلسله دیوانه شویم

3 آشنایان غم عشق برآنند که ما زین خیال و خرد شیفته بیگانه شویم

4 حاصل از سبحه و سجاده ندیدیم سپس پاسبانان سر کوچه میخانه شویم

5 کی درین زاویه ها بود باندیشه ما که بافسون غم عشق تو افسانه شویم

6 یار پیمان شکن از شارع میخانه گذشت باید اندر قدمش بر سر پیمانه شویم

7 رشته سبحه گسستیم که بی دانه و دام حجه صوفی و آن سبحه صد دانه شویم

8 گرد گشتیم و بیفشاند ز دامن همه تن پنجه گردیم که بر طره او شانه شویم

9 بیت معمور ولایت دل دیوانه ماست گنج مائیم ولی باید ویرانه شویم

10 کمتر آید ز زنان کشمکش پرده دری تن بود پرده بکوشید که مردانه شویم

11 نیست در شهر بتی تا ببرد دل ز صفا باز گردید حریفان که بکاشانه شویم

12 خانه از غیر بپردازیم از نفی خودی همدل و همسخن و همسر جانانه شویم