عشق، هرکس را ز باغی کرده از قدسی مشهدی غزل 312

1 عشق، هرکس را ز باغی کرده گل در دامنش ما و دود گلخن و موسی و نار ایمنش

2 بر ملایک تهمت آتش‌پرستی بسته‌اند بس که می‌گردند شب تا روز، گرد گلخنش

3 گلخنی کش طعمه آتش نهال طوبی است خار و خس بیهوده می‌گردند در پیرامنش

4 خویش را در عشق او رسواتر از مجنون کنم گر نباشد باعث رسواشدن، عشق منش

5 بوسه پیکان تیرش بر لب زخمم حرام در قیامت گر شود خونم وبال گردنش

6 لذت آتش‌پرستی بر دل قدسی حرام گر بود از گوشه گلخن، هوای گلشنش