عشق دهد با دل شوریده از نظیری نیشابوری غزل 64

1 عشق دهد با دل شوریده تاب پرورش ذره کند آفتاب

2 کم نشود سوز دل از سیل اشک آتش سودا ننشیند به آب

3 آه که عاشق کشد از خامی است دود کند دل چو نباشد کباب

4 با سخن تلخ تبسم خوش است نشئه دهه شهد چون گردد شراب

5 دیر رود جان که تویی در دلم شعله کند بر سر شمع اضطراب

6 در شب هجران نبود روشنی گرچه بود تا به سحر ماهتاب

7 دیده «نظیری » نشناسد رخش بس که گدازد نگهم از حجاب