به از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 1145

1 به من نگر که منم مونس تو اندر گور در آن شبی که کنی از دکان و خانه عبور

2 سلام من شنوی در لحد خبر شودت که هیچ وقت نبودی ز چشم من مستور

3 منم چو عقل و خرد در درون پرده تو به وقت لذت و شادی به گاه رنج و فتور

4 شب غریب چو آواز آشنا شنوی رهی ز ضربت مار و جهی ز وحشت مور

5 خمار عشق درآرد به گور تو تحفه شراب و شاهد و شمع و کباب و نقل و بخور

6 در آن زمان که چراغ خرد بگیرانیم چه‌های و هوی برآید ز مردگان قبور

7 ز های و هوی شود خیره خاک گورستان ز بانگ طبل قیامت ز طمطراق نشور

8 کفن دریده گرفته دو گوش خود از بیم دماغ و گوش چه باشد به پیش نفخه صور

9 به هر طرف نگری صورت مرا بینی اگر به خود نگری یا به سوی آن شر و شور

10 ز احولی بگریز و دو چشم نیکو کن که چشم بد بود آن روز از جمالم دور

11 به صورت بشرم‌هان و هان غلط نکنی که روح سخت لطیفست عشق سخت غیور

12 چه جای صورت اگر خود نمد شود صدتو شعاع آینه جان علم زند به ظهور

13 دهل زنید و سوی مطربان شهر تنید مراهقان ره عشق راست روز ظهور

14 به جای لقمه و پول ار خدای را جستی نشسته بر لب خندق ندیدیی یک کور

15 به شهر ما تو چه غمازخانه بگشادی دهان بسته تو غماز باش همچون نور