ای چون گل و مل در به در و از سنایی غزنوی رباعی 47

1 این نه زلفست آنکه او بر عارض رخشان نهاد صورت جوریست کو بر عدل نوشروان نهاد

2 گر زند بر زهر بوسه زهر گردد چون شکر یارب آن چندین حلاوت در لبی بتوان نهاد

1 هر کو به خرابات مرا راه نماید زنگ غم و تیمار ز جانم بزداید

2 ره کو بگشاید در میخانه به من بر ایزد در فردوس برو بر بگشاید

1 این رنگ نگر که زلفش آمیخت وین فتنه نگر که چشمش انگیخت

2 وین عشوه‌نگر که چشم او داد دل برد و به جانم اندر آمیخت